Τέλος δικής

Ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση πεντέμιση(!) χρόνια μετά και εφτά από τη δολοφονία του Φύσα. Με μια ανακοίνωση, καθαρή, χωρίς μπιχλιμπίδια, χωρίς λαϊκίστικες φανφάρες, που δεν επικαλείται το συναίσθημα αλλά τα κοινωνικά μας ένστικτα, τα αντανακλαστικά μας απέναντι στη μοντέρνα επανάληψη του ναζισμού, με μια ανακοίνωση αξιοπρεπή, λιτή και ξεκάθαρη, όσο ξεκάθαρα έπρεπε να ήταν αυτά, για όλους μας, η οικογένεια Φύσα καλεί κόσμο στο δικαστήριο.

Αρθρογράφος και όχλος

Να μιλήσουμε για τον εκβιαστικό δεσμό του αρθρογράφου με τον όχλο, στα μέσα δικτύωσης. Τη ντε και καλά στάση να αναμοχλεύει ο αναγνώστης πρώτα, σε ποιο «community» τάσσεται ο συντάκτης κάποιου κειμένου, ώστε να του αρέσει ό,τι δικό του διαβάσει, ή, να ξέρει να μην του αρέσει.

Πόσες φορές για αυτό το λόγο, αντικατέστησε το περιεχόμενο, τον τρόπο που θα το πλασάρει και το ρεπερτόριο του ένας κειμενογράφος, για να πηγαίνει με τα νερά του όχλου της εφημερίδας, ή, την «εμείς κρυφό καμάρι» ειδική ροή της; Ξέρετε; Τουλάχιστον μια τον μήνα.

Πόσες φορές φοβάται κάποιος να γράψει κάτι, επειδή αυτή τη φορά θα διαφέρει με όσα λέει το κοινό που συνήθως τον στηρίζει; Πόσες υπέκυψε να επιδείξει συνέπεια στις ίδιες προσεγγίσεις, με την κατηγορία κόσμου τον οποίο τον έχουν συνδέσει; Πως έφτασε ο αρθρογράφος του σήμερα να φοβάται περισσότερο ιντερνετικές αντιδράσεις του όχλου παρά πολιτικών και κυβέρνησης; Εκεί βρισκόμαστε σήμερα.

Μόνο άτεχνη τέχνη

Υπάρχουν εγκλήματα κατά της ιερότητας; Και τι είναι η ιερότητα; Κάτι αφηρημένο; Μια λατρεία στο σύμβολο, το χώμα, τη σημαία, μια ανώτερη δύναμη; Τελικά είναι «πίστευε και μη, ερεύνα»; Ή, «πίστευε, και μη ερεύνα»; Οι εκπροσωπήσεις κουβαλούν ιερότητα; Σημαίες, αρχιμανδρίτες, αρχηγοί, τελωνεία; Δεν αγγίζονται; Είναι θείο βρέφος; Δεν γαστροσκοπούνται; Αναφέρονται μόνο λατρευτικά; Γιατί όταν σκυλλιάζουμε μιλώντας για τις εγκατεστημένες αρχές μας, την ετοιμοπαράδοτη συνθήκη μας, αισθανόμαστε νεοηρωισμό;

Το «ηθική συνείδηση» και τι ονομάζουμε ηθικό είναι προσκολλημένο. Έχουμε άρνηση για έρευνα, αμφισβήτηση, εξέλιξη, μεσαιωνική μετακίνηση. Με προβληματίζει η παραίτηση του ανθρώπου από τη διάθεση γνώσης, ελευθερίας, αυτοδιάθεσης, αιρετικότητας, απομαζικοποίησης, ώστε να ολοκληρωθεί σαν νους. Δυστυχώς, ο άνθρωπος χρειάζεται τον οικείο και υπολογίσιμο παράγοντα. Η δυσθυμία μάς ακολουθεί παντού. Στο σχολικό προϊόν, την τέχνη, ακόμα και την επιστήμη ή τον έρωτα. Ο άνθρωπος ξεκινά με στόχους και έπειτα παρατηρούμε πως παραιτείται από την ολοκλήρωση που επιδίωκε. Πριν την επίτευξη της ευτυχίας, κάνει κάτι αυτοκαταστροφικό. Ίσως, όπως έλεγαν ο Άκης Πάνου (που άφηνε έργα ατέλειωτα) με τη Μαλβίνα σε μια συζήτηση, είναι γιατί κάθε ολοκλήρωση, εκπλήρωση είναι ένας θάνατος, ένα τέλος.

Το πολύ 80 καλοκαίρια

Ζευγάρι γύρω στα είκοσι τέσσερα εικοσιπέντε. Κατάξανθοι, κατάλευκοί. Λογικά Σκανδιναβοι, φανερά από μερος που δεν έχει θάλασσα. Σίγουρα στον πρώτο χρόνο σχέσης. Κοιτιουνται ακόμα λίγο αμήχανα γιατί δεν είδε ο άλλος ακόμα τα πάντα τους. Ενθουσιαζονται με το χρώμα των νερων του Πρωταρα. Πετούν νερα ο ένας στον άλλο, φωνάζουν για τα μικρά ψάρια που φαίνονται. Στον Πρωταρα η θάλασσα δεν διαφέρει από παραλίες στο Μπαλί, τις Μαλβιδες, τα Μπόρα Μπόρα. This is the best vacation of my life, λεει το κορίτσι, I will remember these days forever. Τυλίγει τα πόδια της γυρω από τη μέση του στο νερό, την κρατά.
She will. She will remember these days forever. Ο έρωτας πάνω σε μια όποια να ‘ναι παραλία, σε είκοσι χρόνια, σε τριάντα και σαράντα, είναι οι μνήμες και τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ κομμάτια που συνιστούν ζωή. Τιποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι κατάχρηση του λιγου μας χρόνου σε αυτή τη γη. Οι μέρες του έρωτα σε μια παραλία έχουν τη δική τους επάρκεια. Είναι ο μόνος έγκυρος χρόνος σε μια ζωή που αθροιζεται απο δυσανάλογα άδικο χρόνο στο developing σπιτιών, σε χρόνο δουλειάς, σε χρόνο σπαταλημενο σε τόσα ναι στην προσπάθεια να αρέσουμε σε ανθρώπους που κατά τα άλλα έχουμε χεσμενη τη γνώμη τους.
Ο Κωνσταντίνος λέει έχουμε το πολύ, ογδόντα καλοκαίρια να ζήσουμε.

Ιδού ο Λίβανος ιδού και το πηδημα

Ο Μιχάλης δεν ήρθε αμέσως μετά την εισβολή στη Λεμεσό. Έμεινε αρκετό καιρό στο χωριό, ώσπου δεν άντεξε τις πιέσεις που ασκούνταν από τους Τούρκους στρατιώτες και ήρθε σε μεταγενέστερη φάση. Όταν ήδη οι υπόλοιποι πρόσφυγες έμεναν στους καταυλισμούς σε χωριά ελεύθερων περιοχών που αργότερα έγιναν συνοικισμοί. Εκείνο το διάστημα, ακόμα και ο κόσμος της Κύπρου, δεν ήταν απόλυτα ξεκάθαρος σε αισθήματα για τους πρόσφυγες.

Στο μηχανάκι

Ένα γνέψιμο είναι αρκετό για να σου κόψει τα ύπατα.

Φορούσε κράνος από εκείνα τα μεγάλα, όχι τα μανιταρέ. Σφιχτοδεμένο με πλαστική ασφάλεια. Επένδυσε στο κράνος. Το μηχανάκι χωρίς ήχους και καπνούς σαν αυτά με τα κλεμμένα εξώστ. Φανερά νόμιμο. Οδηγούσε με πενήντα, άκρη δεξιάς λωρίδας, δείκτη στη στροφή. Στο καλάθι έχει τσαντάκι αντρικό των σουβενίρ.

Είμαι πίσω περίπου εφτά αυτοκίνητα. Πέρασαν μηχανάκια, ψηλότερα, ακριβότερα, πουκαμισάτοι, με κουτί στη σέλα, γυαλιά Balenciaga, κυπριακότατοι. Ο αστυνομικός, έξω από το βουλγάρικο discount market, του γνέφει, γνέφει με άφατη ικανοποίηση. Περιμένω να προχωρήσουν οι μπροστινοί να δω τι στο καλό είδε παράνομο. Έφτασα. Είχα ενάμιση λεπτό, όσο κρατά το κόκκινο.

Ο νεαρός από το Νεπάλ είχε ύφος κουνουπιού πριν το κτυπήσει παντόφλα. «Άδεια ρε my friend». Ανοίγει τσάντα, πέφτουν όλα από το άγχος. Γέρνει να μαζέψει, γέρνει η μηχανή στο πόδι του αστυνομικού. Στραβοκοιτά ψαρωτικά, ύφος ρόμποκοπ.
«I am sorry, I am sorry», βρίσκει άδεια.
«Εγώ Κύπρο legal, πάει δουλειά, μάστρο περιμένει όι αργήσω, νομίσει κάτι έπαθα, ποτέ ντεν αργεί εγώ».
Αστυνομικός σκυφτός ψάχνει μυστικό του κράτους. Το μόνο που είχε να δει ήταν όνομα, ημερομηνία έκδοσης, νούμερα.

Καμιά χρωματική απόκλιση, ο αστυνομικός είχε το χρώμα του καμένου τραχανά στον πάτο κατσαρόλας. Χρώμα Κυπριαζέ, -δεν ξέρω γιατί νομίζουμε είμαστε της λευκής φάρας- ωραίος στα Κυπριακά στάνταρ, το ωραίο που σε κάνει η ματσίλα μιας στολής ρόμποκοπ.
«Ρε, πουν’την άδεια παραμονής σου, φγάλ’την». Πράσινο, διαολίζομαι, στραβοτιμονιάζω, παρκάρω.

«Καλημέρα, έχουμε κανένα πρόβλημα με το παιδί;»
«Να πάτε στο καλό κυρία».
Ξαναρωτώ αν υποψιάζεται κάτι και επιμένει μέχρι ντε και καλά να βρει. Ο νεαρός αγχώνεται,
«Madam, don’t worry, ego legal».
«Κυρία μου να πάτε στο καλό, να κάμουμε τη δουλειά μας».
Και εγώ τη δουλειά μου κάνω απαντώ, τι δουλειά ρωτά, σηκώνω ψαρωτικό φρύδι, σιωπώ μισογελώ σαν να επιφυλάσσομαι.
«Να δω και την άδεια σας μιας και σταματήσατε».
«Μόλις τελειώσετε με το παιδί».

Ο μελαχρινότατος καλτ Κύπριου ρόμποκοπ, χαμογελά λίγο πλέον όταν μένουμε μόνοι. Ένας ερμηνευτικός σχολιασμός θα μπορούσε να ήταν ότι ήθελε απλά να ξεμπερδέψει μαζί μου.

Με βρήκε στα σόσιαλ το απόγευμα, έψαχνε με κουβέντα να καλύψει το μέσο κενό μας, «άσε να ξέρω παραπάνω, δεν μπορώ να πω, αλλά τούτοι όλοι που γεμίσαμε, δεν είναι τόσο αθώοι όσο νομίζεις». Κοινωνικά αμόρφωτο δάσκαλο, δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω.

Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επιθυμεί να γίνει θεός και καταδικασμένος να αποτυγχάνει στις προσπάθειες του, λέει ο Σαρτρ και το συνοψίζει το τσατ αυτό.

Η ελευθερία να λειτουργούμε, μπορεί να είναι η αρχή της απόλυτης τάξης ή του απόλυτου χάους.
Απαντώ για την κατάχρηση εξουσίας με συνομωσιολογικές θεωρίες αλιμονικές του ρατσισμού.

Του γράφω μπας και συγκινηθεί για το Νεπαλέζικο μωρό που φιλοξενεί με τη μάνα του μια φίλη, που το κουνούσαμε στο ριλάξ και γελούσε και το ρωτούσαμε, τι θα σε κάνουμε όταν μεγαλώσεις; Λογιστή, προγραμματιστή; Θα μιλάμε αγγλικά, ελληνικά, νεπαλέζικα, θα λένε άραγε ακόμα γεμίσαμε από τούτους; Εσύ θα τους τρως τις δουλειές στα αλήθεια. Τις δουλειές που καταδέχονται. Τις άλλες δεν τις καταδέχονται έτσι κι αλλιώς, δεν ξέρω γιατί μοιρολογούν.

https://dialogos.com.cy/haravgi/ta-anthi-toy-kakoy-85/

Τα πάντα ή το κενό

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο πολιτικό. Είναι ένα κείμενο που πραγματεύεται το νόημα της ανθρώπινης μοίρας, ή τη ματαιότητα της. Η σκέψη μου ήταν διαφορετική πριν μήνες. Είχα τη βεβαιότητα ότι, όταν η ζωή κάποιου ανθρώπου είναι ανελέητη από τη φτώχια, δεν έχει περιθώρια να σκέφτεται την ευτυχία, ή την ολοκλήρωση, τον νοιάζει μόνο να φτάσει στο να μην πεινά. Πια συνειδητοποιώ πως όταν λύνεις ένα-ένα τα προβλήματα, το μέσα σου ζητούμενο δεν είναι πώς να χορτάσεις, να βρεις δουλειά, να ξεκουραστείς. Θες να λύσεις όλα αυτά ένα-ένα για να μπορείς απελευθερωμένα να σκεφτείς την πάρα πέρα ευτυχία. Η υπαρξιακή ολοκλήρωση είναι κάτι πέραν αυτών (αν υπάρχει κάτι τέτοιο που να ονομάζεται ολοκλήρωση).

Όλοι οι άνθρωποι πάσχουμε από την ίδια αγωνία. Αν θα ευτυχίσουμε. Το ερώτημα είναι αν η ευτυχία είναι κάτι αισθητικό. Και αν τελικά είναι κάτι αισθητικό, πόσο έγκυρο είναι; Το ταξίδι προς τα εκεί μπορεί να έχει συναρπαστικές συνθήκες, να παρουσιάσει αμφιβολίες σπαρακτικές, ή να αναδείξει μια απόλυτη ματαιότητα. Μπορεί να σου δώσει τα πάντα ή τίποτα.

όσοι μπαίνουν σπίτι μου

Κάτσαμε και σκαλίζαμε τις συναναστροφές που οι φίλοι μου βρίσκουν αλλόκοτες.

Υποστηρίζω αμετανόητα την ευρυχωρία στα είδη ανθρώπων που πρέπει να μπαίνουν στη ζωή μας, το ξεκαβάλημα του ελιτίστικου καλαμιού. Οι ετερόκλητες μάζες ανθρώπων που μαζεύω στο σπίτι, οι φύρδην μίγδην τύποι, που μπορούν να γίνουν, από μονόστηλα ως πολυσέλιδα στη στήλη, η πληρότητα από συζητήσεις με κάποιους, η κενότητα από άλλους, χαίρουν όλα, άκρας υγείας.

στον καφενέ

Έμαθα πολλά προχθές για τον παππού μου. Ο Mr Nick, ο «Γραβατάς», ο φωτογράφος, ο δημοσιογράφος της Αμμοχώστου. Ο αριστερός. Όποτε νικούσε η Ομόνοια τον Απόλλωνα μας τηλεφωνούσε, δεν έλεγε γεια, έλεγε «πόσα πόσα;» και το έκλεινε. Ο Ικαριώτης της Αιγύπτου, που μιλούσε εφτά γλώσσες το πρωί και εννέα το βράδυ, που «καλαμάριζε», η ατακολογούσε Σαρτρ στα Γαλλικά, που ανέτρεψε, όπως έμαθα προχθές το «Η κόλαση είναι οι Άλλοι».

“Σκάσε”

Τσακώθηκα προχτές με την κολλητή μου, που ως προϊστάμενη στη δουλειά της, έλεγε για μια υπάλληλο που έδωσε κακή αξιολόγηση στην εταιρία. Έλεγε «δεν σέβεται το χέρι που την ταΐζει και που της μεγαλώνει το μωρό». Λες και της τα δίνουν αδούλευτα. Θυμήθηκα έναν γνωστό μου που πίναμε μια μέρα σε ένα μπαρ και έπεσαν έντιμες εξομολογήσεις της επαγγελματικής ζωής του. Ήξερα πως είχε καλή θέση, έπειτα τράβηξε ολόκληρο το παραβάν. Τον φαντάστηκα στο γραφείο. Ένας άνθρωπος μουδιασμένος, μαδημένος σαν χρεοφειλέτης του αφεντικού, σχεδόν ενταφιασμένος, ‘λείπαν οι παπάδες κι οι νεκροθάφτες. Κανείς δεν πρόσεξε πότε εξαφανίστηκε η προσωπικότητα του, τέτοιες περιγραφές καλό είναι να αποφεύγονται αν μιλάμε για δουλειά σε πετυχημένες εταιρίες. Προθυμοποίησε τον εαυτό του να δείχνει ευσεβής παραδουλεύτρα. Τι κάνουν οι άνθρωποι σε αυτές τις φριχτές δουλειές, γιατί γελούν κακαριστά με σαχλοατάκες του αφεντικού; Περνά τυχαία από το μπαρ που καθόμασταν το αφεντικό του, ο βλάκας του λέει καθίστε, με είδε με κραγιόν στρογγυλοκάθισε. Εγώ ωστόσο, ετοιμόμαχη με όσα άκουσα. Ξεκινώ με καμώματα να τον ξεβγάλω να δώσει πάτημα. Αράδιασε λογικές ανατολίτικες, όλες δυστυχώς βασισμένες στην ευπιστία των υπαλλήλων που επειδή τους κάνει μέσα μέσα εταιρικά πάρτι, νομίζουν δουλεύουν στην πιο σύγχρονη εταιρία. Η ανάγκη να πείσουν εαυτό γιατί μένουν ζητά την επιβεβαίωση της.

 

Ξεκίνησα light στο αφεντικό, μιλήσαμε για ποδόσφαιρο, ήταν με αριστερή ομάδα, στην εποχή μας αυτό δεν σημαίνει τίποτα βέβαια. Καμαρωτός, καλοταϊσμένος, μπαγλαρώνει πολλούς ικανούς με πτυχία, τους κάνει δουλικά.