Ο δημοσιογράφος

Όταν πρωτοξεκίνησα να δημοσιογραφώ, κάτι είχα γράψει που ενόχλησε τον εκδότη. Ήταν κριτική σε έναν απ’τους σπόνσορες μας. Είχα το πάθος και την αυθεντικότητα της ηλικίας. Παλληκαριές. Την επόμενη μέρα έχασα τη στήλη. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω, ή, προσαρμόζομαι στο σύστημα κι επιβιώνω, ή είναι ζήτημα αρχής και συνεχίζω με ανοικτή ανακοίνωση χωρίς να σκεπάζω γιατί με έφαγαν. Η ηλικιακή άγνοια κινδύνου, οδήγησε στο δεύτερο. Το δεύτερο έφερε την αμηχανία άλλων ΜΜΕ να με προσλάβουν. Για καιρό σκεφτόμουν να επανατοποθετηθώ, πιο πειθήνια, να μην χαθώ απ’το δημοσιογραφικό χάρτη. Ή κρατάω ακεραιότητα και ας χρειαστεί να αλλάξω δουλειά. Δίλημμα της νιότης ή της γνώσης.

Γονική αποξένωση

Τη χαίρομαι την αδερφή μου για πολλά από τα νηφάλια που διαχειρίζεται ως μονογονιός. Στη μικρή δεν έδειξε ποτέ πως, το να έχει οικογένεια σε δύο σπίτια είναι κακό. Το ίδιο και ο πρώην γαμπρός μου. Όταν μου λένε για γονική αποξένωση σκέφτομαι αυτούς. Δεν είμαστε Σουηδία, αλλά κοίτα που αυτό, το μεσογειακό ταπεραμέντο, εδώ πήρε γόνιμο σχήμα.

 

Αφού πέρασαν οι πρώτοι μήνες του χωρισμού, η συνεννόηση ήταν  αυτονόητη. Στέκονται και οι δύο, σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τη μικρή, σύμμαχοι ως γονείς, ακόμα και αν βρίσκονται σε απέναντι πεζοδρόμια σαν πρώην.

Ίσως το Σάββατο

Παρουσίαση βιβλίου του Αλέκου, πάμε μετά για ποτό ο συγγραφέας, οι φίλοι, ο εκδότης, οι ομιλητές. Φρέσκα παιδιά, καλλιεργημένα, άλλα επαναστατικά, άλλα εξορθολογισμένα, άλλα κυνικά.

Είμαι με την Άντρη. Συμμετέχουμε σε σύνδεσμο που στηρίζει μονογονεϊκές οικογένειες. Δεν θέλει κανείς από όσους απαρτίζουν τον σύνδεσμο τους Ελαμίτες. Τα τελευταία χρόνια αποκλείουμε από τις δραστηριότητες την όποια εμπλοκή τους. Συνειδητά. Ενώ διαβουλευόμαστε και με τον πιο άκυρο βουλευτή, ακόμα κι αν μπορεί να τον κριτικάρουμε στις διαφωνίες.

Με αυτούς, αυτούς όχι. Πως μπορείς να είσαι στοργικός με το φασισμό; Όταν ξέρεις έχουν άλλο προορισμό από τον κοινοβουλευτισμό της πλήρης ισότητας. Κβαντικά. Οικοκυρική η πολιτική τους. Ξέρεις πως αποθέτουν μαλακά το φιλοναζισμό.

Μάγδα Φύσσα

«Η πιο δυνατή στιγμή της δίκης, οι καταθέσεις των δύο κοριτσιών που ήταν αυτόπτες μάρτυρες. Άγνωστες. Αυτοβούλως πήγανε και καταθέσανε, 20 χρονών και τα δύο. Με σημάδεψε. Τα ονόματα των κοριτσιών πρέπει να γραφτούν στην ιστορία. Είχανε την ωριμότητα και καταλάβανε, τι σημαίνει φασισμός. Παρ’όλα αυτά δεν φοβηθήκανε και καταθέσανε».

Κύριοι στη θέση των κυρίων

Ήρθα μαζί της σε ένα διεθνοτίκό φεστιβάλ στο Λουξεμβούργο και στην ομάδα μας είναι έξι χώρες. Κυρίως Πολωνοί και Άγγλοι. Μας φιλοξενεί η Αφρικανική κοινότητα εδώ.

 

Είναι αριστερή. Πολύ αριστερή. Μου ζητά την Δευτέρα που θα έχουμε ελεύθερη μέρα να πάρουμε τρένο για Τριέρ, χωριό στα σύνορα της Γερμανίας, να δει το σπίτι του Μαρξ. Το συζητάμε στο τραπέζι μαζί τους. Η Πολωνή βγάζει σπυράκια. Τα μάτια της άνοιξαν σαν πύλες κολάσεως.  Really? We hate him in Poland. Η Αγγλίδα επεμβαίνει. You in Cyprus never lived communism, you don’t understand. Βγαίνω για τσιγάρο να αποφύγω πολιτική συζήτηση. Εκείνη  έτοιμη για πολιτικη ρητορεία.