Αλγόριθμος και γκόμενοι

Ψες άκουσα λίγο την διαδικτυακή εκπομπή δυο παιδιών στην Αθήνα, οι οποίοι επέλεξαν ένα κόνσεπτ διαφορετικό. Έβαλαν ένα πρώτο τραγούδι στο YouTube κι από εκεί και πέρα όλα τα επόμενα τραγούδια που έπαιζαν ήταν το κάθε πρώτο που τους έβγαζε στη λίστα δίπλα ο αλγόριθμος του YouTube. Δηλαδή το πρώτο το οποίο εμφανιζόταν στα Up Next, βάσει της προηγούμενης πληροφορίας.

Στην ουσία ένα κοινό χαρακτηριστικό που εντόπιζε ο αλγόριθμος, προγραμμάτιζε ή διαμόρφωνε ή ταξινομούσε ή συντόνιζε το «ταξίδι».

Με όρους σχετικότητας. Συστήνοντας ή υποβάλλοντας σου την επόμενη επιλογή «σου». Ήταν δηλαδή μια τροφοδότηση από μια τεχνητή νοημοσύνη που ορίζει τι θα επιλέξεις, μέσα από την όμως καθορισμένη λίστα (!) η οποία σε αποφορτίζει ή και σε απαλλάσσει κι εντελώς από τη σκέψη, την αξιολόγηση, την επιλογή, την παρέκκλιση σε κάτι διαφορετικό, του φρεναρίσματος της επανάληψης αυτού του κοινού μοτίβου ή χαρακτήρα, του «ας ψάξω κάτι άλλο», «ας καταλήξω κάπου αλλού από ό,τι συνήθως».

Και δημιουργεί «τάση» στην επόμενη επιλογή, από ένα απόσπασμα του τι σου άρεσε ή τι επέλεγες ως τώρα.

Θέλω τώρα ‘κανα ψυχολόγο, ‘κανα κοινωνιολόγο, κανένα ψυχαναλυόμενο, κανένα άλλο προβληματισμένο να μου πει.

‘Αστε το YouTube.

Ρε μήπως και στις σχέσεις μας, υπάρχει αλγόριθμος; Μήπως ο κάθε επόμενος που επιλέγουμε ορίζεται και είναι σχεδόν προγραμματισμένος στη βάση κάποιας επαναλαμβανόμενης «παγίδας», ενός κοινού χαρακτηριστικού; Ήταν οι γκόμενοι μας όλοι αλγόριθμος; Και αφού απέτυχαν, αφού απέτυχαν να «είναι» ακόμα. Που είναι η έξοδος από τον αλγόριθμο;